Bhagavad Gita
The Song of God
Commentary by Swami Mukundananda
ஶ்ரேயான்ஸ்வத4ர்மோ விகு3ண: ப1ரத4ர்மோத்1ஸ்வனுஷ்டி2தா1த்1 |
ஸ்வபா4வநியத1ம் க1ர்ம கு1ர்வன்னாப்1னோதி1 கி1ல்பி3ஷம் ||47||
ஶ்ரேயான்--—மேலானது; ஸ்வ-தர்மஹ---ஒருவரது பரிந்துரைக்கப்பட்ட தொழில் கடமைகளை; விகுணஹ-—தவறாகச் செய்வது; பர-தர்மாத்—மற்றொருவரின் தர்மத்தை; ஸு-அனுஷ்டிதாத்--—சரியாகச் செய்வதைவிட; ஸ்வபாவ-நியதம்--—ஒருவருடைய உள்ளார்ந்த இயல்பின்படி; கர்ம—--கடமையை; குர்வன்—-செயல்படுத்துவது; ந ஆப்னோதி—அடையாது; கில்பிஷம்—பாவத்தை
BG 18.47: பிறருடைய தர்மத்தைச் சரியாகச் செய்வதைவிட, தன் தர்மத்தைத் தவறாகச் செய்வது மேலானது. மனிதன் தன் இயல்பார்ந்த கடமைகளைச் செய்து பாவத்தைச் சம்பாதிப்பதில்லை.
Start your day with a nugget of timeless inspiring wisdom from the Holy Bhagavad Gita delivered straight to your email!
நாம் நமது ஸ்வ-தர்மத்தை (பரிந்துரைக்கப்பட்ட தொழில் கடமைகளை) செய்யும்போது, இரண்டு மடங்கு நன்மை கிடைக்கும். பறவைக்கு பறப்பது போலவும், மீனுக்கு நீச்சல் அடிப்பது போலவும் நமது ஆளுமைக்கு அது இயற்கையாகவே இருக்கிறது. இரண்டாவதாக, அது மனதிற்கு வசதியாக இருப்பதால், அது கிட்டத்தட்ட தன்னிச்சையாக செய்யப்படுகிறது, மேலும் உணர்வு பக்தியில் ஈடுபடுவதற்கு சுதந்திரமாகிறது.
மறுபுறம், நாம் நமது கடமைகளைச் சுமையாகக் கருதி விட்டுவிட்டு, நமது இயல்புக்குப் பொருந்தாத பிறருடைய கடமைகளைச் செய்தால், நம் ஆளுமையின் உள்ளார்ந்த விருப்பத்திற்கு எதிராகப் போராடுகிறோம். அர்ஜுனின் நிலைமையும் இதுதான். அவரது க்ஷத்திரிய இயல்பு இராணுவ மற்றும் நிர்வாக நடவடிக்கைகளில் சாய்ந்திருந்தது. நிகழ்வுகள் தர்மத்தின் போரில் பங்கேற்க வேண்டிய சூழ்நிலைக்கு அவரைத் தள்ளியது. அவர் தனது கடமையைத் தட்டிக்கழித்து, போர்க்களத்திலிருந்து விலகி காட்டில் துறவறம் செய்தால், அது அவருக்கு ஆன்மீக ரீதியில் உதவாது, ஏனென்றால் காட்டில் கூட, அவர் தனது உள்ளார்ந்த இயல்பிலிருந்து வெளியேற முடியாது. எல்லா சாத்தியக்கூறுகளிலும், அவர் பழங்குடி மக்களைக் காட்டில் திரட்டி அவர்களின் ராஜாவாக மாறுவார். மாறாக, தன் இயல்பில் பிறந்த தன் கடமையைத் தொடர்ந்து செய்து, அவரது செயல்களின் பலனைக் கடவுளுக்குச் சமர்ப்பித்து வழிபடுவது நல்லது.
ஒருவர் ஆன்மீக ரீதியில் சாதிக்கும்போது, சொந்த கடமைகள் மாறுகிறது. அது இனி உடல் தளத்தில் நிலைத்திருக்காது; மாறாக, அது கடவுள் பக்தி ஆன்மாவின் தர்மமாகிறது. அந்த நிலையில், ஒருவன் தொழில்சார் கடமைகளை விட்டுவிட்டு, முழு மனதுடன் பக்தியில் ஈடுபடுவது நியாயமானது, ஏனென்றால் அதுவே இப்போது ஒருவரின் இயல்பின் கடமை- ஸ்வ-தர்மம். அந்தத் தகுதி உள்ளவர்களுக்கு, பகவத் கீதையின் இறுதியில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் முடிவுரை தருவார்: ‘அனைத்து விதமான தர்மங்களையும் விட்டுவிட்டு என்னிடம் சரணடைந்து விடு.’ (18.66) எனினும், அந்த நிலை அடையும் வரை, இந்த வசனத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள அறிவுறுத்தல் பொருந்தும். ஸ்ரீமத் பாகவதம் இவ்வாறு, கூறுகிறது:
தா1வத்1 க1ர்மாணி கு1ர்வீத1 ந நிர்வித்4யேத1 யாவதா1
மத்1-கதா2-ஶ்ரவணாதௌ3 வா ஶ்ரத்3தா4 யாவன் ந ஜாயதே1 (11.20.9)
‘கடவுளின் லீலைகளைக் கேட்பது, பாராயணம் செய்வது, தியானிப்பது போன்றவற்றின் மூலம் பக்தியின் ருசி உருவாகாத வரையில், நமக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழில் கடமைகளைச் செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும்.’